Onze juffrouw Italiaans is vlak voordat de les begon op haar knie gevallen en vervolgens afgevoerd naar spoedgevallen (blijkbaar had ze al eens eerder iets aan haar knie gehad). Waarop de directeur van het CLT de klas binnen kwam met het briljante voorstel om: “Voor een uurtje iets te gaan drinken met de klas en daarna terug te komen om te zien of de juffrouw al terug was.” Duhuh, die mens heeft zeker nog nooit op spoedgevallen gezeten? Op een uurtje binnen en buiten, met daarbovenop foto’s van een zere knie. I don’t think so…

De rest van de klas dacht het ook niet, dus na een kwartiertje is iedereen naar huis afgedropen. 😉 Ach, ik kan nog wel een weekje wachten op de resultaten van mijn examens.

Zou het nog met Sharon zijn? Gaan ze die mens zijn leven nu nog lang kunstmatig rekken?

Laten we vandaag met z’n allen extra aandacht schenken aan het uitroeien van virussen, spammers en perverts die ons het internetbestaan zuur maken. Er is zelfs een blogathon georganiseerd om de problematiek rond veilig internetgebruik onder de aandacht te brengen. (Alhoewel ik vermoed dat het bewuste Clickx-artikel de weg naar bewustwording al goed voorbereid heeft…)

Safer Internet all the way!

Mja, we zijn hem dus gaan zien. En ik vond hem niet goed. Meer van hetzelfde, kort samengevat. Ik werd geen enkel moment meegezogen in de film en dat is voor een sprookje als dit toch wel erg belangrijk. Ik denk dat ik het ondertussen wel een beetje gehad heb met de epische strijd tussen goed en kwaad en het goede dat (tegen alle verwachtingen in, yeah right) zegeviert over het kwade. Geen fantasy meer voor mij.

Toch een pluim voor het kleine meisje dat Lucy Pevensie speelt. Een grote actrice in wording.

Gisteren ben ik samen met mijn vriend naar een oriëntaals geïnspireerd personeelsfeest geweest (alwaar ik de grote fout heb gemaakt mijn overhoop liggend maag- en darmstelsel aan het oriëntaalse voedsel bloot te stellen, maar dat is iets voor een intieme love-story tussen mij en het toilet).

Anyway, het was een fijn feestje. We waren er naartoe gegaan in de overtuiging dat we helemaal niemand zouden kennen. Maar tja, men zegt niet voor niets dat het een kleine wereld is, dus kwam ik een ex-studiegenootje tegen en mijn vriend een ex-collega (een verschrikkelijk saaie vent waar we voor de rest van de avond niet meer vanaf geraakt zijn). Gelukkig zat ik aan tafel langs een vlotte Hollands (ah, ik moet zeggen Brabantse van onder de Moerdijk) en klikte het meteen. Want als ik de hele avond naar die saaie vent had moeten luisteren, dan had ik het beslist niet overleefd.

Ik heb ook nog een mooi souvenir aan het feest overgehouden: twee henna-tattoo’s, eentje op de rug van mijn hand en de andere op mijn schouder. Aanschouw de tattoo op mijn hand:

(Toch even vermelden dat die rare deuken in mijn middelvinger en ringvinger afkomstig zijn van mijn ringen, die ik eigenlijk nooit afdoe. Voordat jullie denken dat ik gruwelijk misvormd ben of zo.)

Het ziet ernaar uit dat het ongeval met de ferry op de Rode Zee een gigantische tol aan mensenlevens geëist heeft.

Bleh, het wil weer lukken. Het ganse jaar niet ziek geweest en dan net de avond voor mijn laatste examen (een examen dat op mijn lijstje “vakken waar ik op door moet zijn” staat) wordt ik ziek. Koorts en mijn maaginhoud heeft op niet zo smakelijke wijze kennis gemaakt met binnenste van de WC-pot.

‘k Weet niet wat ik nu best zou doen. Gewoon gaan slapen en morgen op goed geluk dat examen gaan meedoen, wetende dat ik er totaal niks van ken of het examen gewoon helemaal skippen. De tweede optie klinkt momenteel het aanlokkelijkst, moet ik toegeven…

De Standaard en de andere kranten van de VUM groep hebben nu ook de omstreden cartoons gepubliceerd.

Man, ben ik blij dat ik een atheïst ben en mij dus niet hoef bezig te houden met het verbranden van vlaggen en het bestormen van kantoren omdat ik mij beledigd voel door een paar tekeningetjes.

Misschien een leuk schilderideetje voor ons appartementje, waar we binnenkort, misschien, eventueel, je weet maar nooit, hopen in te kunnen.