Eén blauwe vinger, een rode striem op mijn arm en een grote racket-afdruk op de borstkas van mijn tegenspeler. Allemaal door me, myself and I veroorzaakt.

They call me yab, the menace!

Is er niet meer nodig om mij gelukkig te maken dan een terrasje, wat zon, een lekkere sangria en een portie goeie seks. 😉

Nu alleen nog proberen terug in blokstemming te geraken.

PS: De sangria van de Domus is echt wel subliem.

Bij het horen van dat woord denk ik spontaan aan Oosterlinck. 😉

Voor mensen die zich geroepen voelen de wetenschap een handje te helpen, een onderzoek van de KULeuven.

Via.

En kijk, ik ben niet de enige die zulke associaties maakt.

More to come. ‘t Was een echt lulexamen. En als ik één ding wel goed kan, dan is het bladzijden en bladzijden lullen. 😉 Nu alleen maar afwachten of de prof mijn gelul ook nog een beetje juridisch onderbouwd vindt.

Jean Roba heeft mij als kind uren leesplezier bezorgd. Ik weet niet meer hoe vaak ik zijn albums van Bollie en Billie gelezen en herlezen heb, tientallen keren, vermoed ik. Soms heb je niet meer nodig dan een hond, een jongetje en een schildpad om een glimlach op iemands gezicht te toveren.

En _niet_ “gecontrolleerd”.

Het vervelende aan uit andermans notities leren, is dat je continu stoot op fouten die je zelf nooit zou maken. En aangezien ik allergisch ben aan taalfouten, zit ik dan ook dwangmatig alle fouten te verbeteren. ‘k Zit nochtans niet voor een examen Nederlands te blokken.

Dat weet alleen zijzelf en de persoon of personen die haar daarbij geholpen hebben. Maar laat ons zeggen dat ik niet van mijn stoel zal vallen van verbazing als blijkt dat ze haar eigen thesis niet heeft bijeengepend.

En slecht als ik ben, zit ik hier nu toch stiekem een beetje te gniffelen achter mijn pc. Arme Freya. ]:-)

Bloggen voor meer vrouwenrechten, als dat niet mooi is. Jammer dat niet alle vrouwen in Iran aan hetzelfde zeel trekken.

Yep, da’s een goeie samenvatting van mijn leven op dit moment.

De laatste nieuwsberichten zijn niet echt hoopgevend. Met elk uur dat verstrijkt sinds de verdwijning van Nathalie en Stacy, wordt de kans kleiner dat ze levend teruggevonden zullen worden.

En ik zit mij nu al een heel weekend af te vragen hoe je als ouder in godsnaam tot drie uur ‘s nachts op café kunt gaan en ondertussen je kinderen zonder toezicht in het holst van de nacht buiten op straat kan laten rondlopen. Ok, dat je als ouder je kinderen niet voortdurend in het oog kan houden, dat kan ik nog begrijpen, maar er bestaat wel zoiets als een normaal voorzichtig gedrag…

Enfin, ik blijf duimen (tegen beter weten in) voor een happy end.