Hoera! Ik mag komende zaterdag voorlezen in de trouwmis van C en M! Hoera!

Tot zover deze mededeling van algemeen nut.

Toegegeven, ik ben eigenlijk niet zo’n telefoneermens. Ik denk liever op voorhand goed na over de berichten die ik de wereld in stuur. Vandaar dat mijn favoriete communicatiemiddel nog steeds e-mail is (lang leve de spamfilters). Op professioneel vlak is het ook handig om iemand met een vroegere e-mail te kunnen confronteren. Telefoongesprekken zijn vluchtig en mondeling gemaakte afspraken moeilijk te bewijzen.

Maar, maar, maar, vandaag heb ik dus meer dan een half uur aan de telefoon gehangen met een oude vriend. Gebabbeld over koetjes en kalfjes, verhuizen, jobperikelen, doctoraatsverdedigingen, het leven,… Het heeft mij echt deugd gedaan. Jaja, ‘t zal dan toch waar zijn dat het geluk in de kleine dingen schuilt. 😉

Jaja, ik ben er zonder kleerscheuren geraakt. Deze ochtend wel een beetje verloren gelopen in de buurt van centraal station. Dat overkomt mij in die regionen wel vaker. Ik denk dat er onder het centraal station aardstralen lopen die mijn richtingsgevoel compleet in de war brengen. Maar enfin, een fijn wandelingetje om de dag te beginnen dat kan nooit kwaad.

De nieuwe werkomgeving valt goed mee. ‘t Zal alleen wennen worden aan de luide stemmen van mijn buren. We zitten allemaal wat dichter bij mekaar, wat wil zeggen dat je wat minder privacy hebt. Maar ach, dat kan de collegialiteit alleen maar ten goede komen.

Mijn ingepakte dozen zijn voorlopig nog steeds missing in action. Ik hoop dat die één dezer terug opduiken, want ik mis mijn muis, mijn papierwinkel en mijn plastieken kerstboompje toch wel een beetje…

Dat een mens na al die jaren nog steeds zo zenuwachtig kan zijn voor een mondeling examen. I don’t get it.

Dit stripje deed mij eraan denken hoe lang geleden het is dat ik nog eens écht zorgeloos niks heb gedaan. Ach, nog een jaartje of twee doorbijten. Rust is voor watjes. 😉

Terwijl her en der al de eerste juichkreten opstijgen ter ere van het Einde der Examens, zit ik nog maar halfweg. Oh well, ik vind het niet zo erg. ‘t Is niet dat ik drie maanden vakantie heb om naar uit te kijken, anyway.

Het examen van deze ochtend heb ik zonder kleerscheuren overleefd. Eén ding wil ik jullie wel vertellen: examens die om acht uur ‘s morgens beginnen, zouden ze moeten verbieden. Mijn hersencellen liggen op zo’n ontieglijk vroeg uur nog half in slaap. Gelukkig is gedeelde smart, halve smart, want mijn vriendje had hetzelfde examen af te leggen. Uit solidariteit met mij (en ook wat uit interesse) volgt hij nog een vakje aan de KUL als vrij student. Leuk, zo samen stressen voor een examen. 😉

Aan de andere kant was het wel leuk om al om kwart na tien gedaan te hebben met je examen. We hebben dan maar in één moeite onze boodschappen voor de komende week gedaan, zijn effe in de zon op een terrasje gaan zitten om de adrenaline wat te laten zakken en daarna ben ik toch maar eens naar het werk vertrokken. Zien of ik nog kon helpen met inpakken.

Gelukkig blijkt het grootste deel van het inpakwerk al achter de rug. Zelf had ik dinsdag alles al mooi ingepakt. Zelfs mijn netwerkkabel, die ik vandaag weer heb mogen uitpakken. 😉

Zo’n verhuis schept wel een apart sfeertje, iedereen is eigenlijk bijzonder goed geluimd. Er wordt veel gelachen en chocolade gedeeld om het inpakleed te verzachten. 😉 Ik heb mij ondertussen ook al een paar overbodige tasjes en mapjes laten aansmeren. Heb ik meteen al wat rommel om op mijn nieuwe bureau te laten rondslingeren.

Tss, veel sympathie zal dat de werknemers van de NMBS niet opleveren. Zelf ga ik niet naar Rock Werchter, maar uit solidariteit met de arme studentjes wil ik wel de petitie tekenen.

Via.

Leuke optische illusie. Met dank aan k.absurd.

Uit de nachtwinkel dan nog wel… Pokkeduur, maar zoals ze zeggen: desperate times call for desperate measures.

Jaja, de Grote Verhuis nadert met rasse schreden. Jammer genoeg is de Grote Verhuis waarvan sprake niet die naar ons gloednieuwe, schitterend afgewerkte appartement (I wish), maar wel die naar een gloednieuwe, schitterend afgewerkte (allez, dat hopen we toch) werkplaats. Jaja, onze afdeling verhuist met heel de inboedel nog een stapje dichter naar het centrum van Brussel. Nog een paar nachtjes slapen en het is zover.

Nu heb ik eerlijk gezegd een gruwelijke hartsgrondige rothekel aan verhuizen, onder het stof zittende spullen verzamelen, dozen inpakken en sleurwerk, maar maar maar, ik ben dol op het weggooien van rommel die je toch niet meer nodig heb. Laat ons zeggen dat ik de papiercontainer hier in de gang al een paar kilo’s papier heb laten slikken. Als ik zo blijf doorgaan, zal er voor mij niet veel inpakwerk meer overblijven.