Zijn slecht voor de blokconcentratie. Zaterdagmiddag naar de huwelijksmis geweest, die ik moeilijk kon brossen, want bruid en bruidegom hadden mij gevraagd een stukje voor te lezen in de kerk. En tja, dan nog wat blijven babbelen na de mis, je weet hoe dat gaat.

En ‘s avonds natuurlijk naar het huwelijksfeest, want ik laat mij door zo’n beetje examens toch niet het plezier van een huwelijksfeest ontnemen, zeker? Lekker eten, goed gezelschap, veel fotootjes genomen, veel gepraat en oeps, dan is het opeens half twee ‘s nachts, terwijl we ons toch echt wel voorgenomen hadden om op tijd door te gaan. Veel te laat in bed zaterdagnacht. En dus zondag allesbehalve in topvorm om het geplande aantal pagina’s erdoor te draaien. Waardoor ik nu in tijdsnood zit.

‘t Is goed dat het het laatste examen is. Mijn wit vel zou graag eens een beetje zon te zien krijgen.

In Jan Ulrich. Voor wie ik, ondanks zijn ups en downs, altijd ben blijven supporteren en waarvan ik dacht dat hij dit jaar een serieuze kans maakte om eindelijk nog eens de Tour te winnen. Blijkt hij toch wel geen ordinaire dopingzondaar te zijn, net als de rest.

‘k Had het natuurlijk kunnen weten, d’r rijden tegenwoordig niet meer veel dopingvrije wielrenners rond in het peloton. Spijtig dat een mooie sport op zo’n manier de das om gedaan wordt.

En daarmee is mijn kans op een pronostiekpannenkoek in het water gevallen. Maar ‘k ga stiekem een nieuwe pronostiek indienen, wie weet ziet mejuffrouw Joke dat wel door de vingers. 😉

Bij de Villa Tempo op de Oude Markt hebben ze beestig slechte margarita. Geen idee wat ze erin kappen, maar alvast niet de normale ingrediënten. Ik heb dit zelf aan den lijven mogen ondervinden gisterenavond op het doctoraatsfeestje van een vriendin. Wat je er ook drinkt, laat de margarita aan je voorbij gaan.

Dju, vandaag heb ik door gewoon lompweg op het verkeerde moment op de verkeerde plaats te zijn een geweldige kans gemist om een minister zijn handje te schudden. Tot zover mijn netwerkpogingen…

Bestaat er een betere manier om de week af te sluiten dan met (nog maar eens) een receptie? ‘t Gaat een plezante boel worden. Onze vroegere grote baas gaat met pensioen. Veel volk, veel hoge piefen, veel speeches, veel drank, veel hapjes en een bende zatte collega’s. 😉 ‘k Heb er zin in! Alhoewel ik me maar wat zal inhouden op drankgebied, want ik moet vanavond nog studeren.

Is de welkomstreceptie die georganiseerd wordt in het nieuwe gebouw!

Deze ochtend in het station van Leuven: hopen gepakte en gezakte jonge mensen die duidelijk geen last meer hadden van examenstress. Benieuwd hoe ze eruit zullen zien als ze terug komen na een paar daagjes camping. 😉

Dood.

Gelukkig loopt niet elke verdwijning slecht af. Daarstraks op de braderij in de Nieuwstraat nog gezien hoe een verloren gelopen meisje van een jaar of twee herenigd werd met haar mama. Traantjes van opluchting bij de mama natuurlijk. Het meisje zelf was zich van geen kwaad bewust.

Vier giechelende meisjes van (schat ik) zestien à zeventien jaar, deze ochtend op de trein, op weg naar zee. Blote benen, blokjes op de tanden en veel gelach.

“Mag ik je bikini eens zien?”
“Goh, toffe kleuren.”
“Heb jij je bikini al aan?”
“Gisteren weer veel te laat gaan slapen. En nu ben ik moe.”
“Goh, zouden we wel op de juiste trein zitten? Deze ziet er niet als een zeetrein uit. Veel te chic.”
“Wat ga jij doen op vakantie?”
“Ik ga naar Spanje. Slapen, eten, shoppen, aan het zwembad liggen en vooral niet wandelen.”
“We moeten een onnozelaar kiezen voor de dag, wie blauw trekt is de onnozelaar.”
“Of neen, geen onnozelaar, een debiel.”
“Een appelsien!”
“Nah, een mandarijn.”
“Neen, ik weet het, een bloempot!”
“Zeg, eigenlijk is blauw wel een veel te mooie kleur. Laten we oranje nemen. Wie oranje trekt is de bloempot.”

En toen moest ik afstappen. Ik zal dus nooit weten wie de bloempot geworden is. Jammer, want ik was graag met hen meegegaan naar zee. Misschien had ik wel een bikini kunnen lenen. In ruil daarvoor zou ik er beslist geen problemen mee gehad hebben de ganse dag de bloempot te zijn.