Onze eerste indruk van Darwin: warm en vochtig. Beetje problemen bij het wagenverhuurbedrijf op het vliegveld omdat de credit card van mijn vriend geweigerd werd. Gelukkig konden we ook een cash deposit als waarborg geven. Al bij al was het redelijk snel geregeld. Een kleine rode Toyota zou onze metgezel worden voor de komende dagen. Mijn vriend was ondertussen al helemaal gewend aan het links rijden met een wagen met een automatische versnellingsbak. Hij zette zelfs de ruitenwissers niet meer op bij het afslaan. 😉

Het hotel in Darwin was dik in orde: mooi zwembad, ruime kamer en badkamer, alles kraaknet. We kregen zelfs twee tweepersoonsbedden voor de prijs van één. Na ons geïnstalleerd te hebben, bekeken we wat we nog konden doen of bezoeken in Darwin, want het was ondertussen al drie uur in de namiddag. We hadden graag het voeren van de vissen meegemaakt (aquascene), een heel spektakel volgens de toeristische gidsen waarbij de vissen letterlijk uit je handen aten, maar dat had ‘s morgens plaatsgevonden. Geen vissen voederen voor ons. Ik wilde als alternatief graag een dinner cruise doen, maar mijn vriend twijfelde wat, onze eerdere niet zo plezante ervaring met de whale watching indachtig. Gelukkig kan ik soms echt overtuigend zijn. 😉

We belden snel om een plekje op een boot te reserveren voor diezelfde avond nog, onze enige avond in Darwin. Bij het tweede bedrijf hadden we prijs. We waren van harte welkom om deel te nemen aan de Eco dinner cruise. Ondertussen waren we naar de plaats gewandeld waar we dachten dat de boten zouden vertrekken, bleek onze boot natuurlijk vanuit een heel andere baai (Cullen Bay) te vertrekken. we hadden nog een half uur om ter plekke te geraken. De afstand was te voet net te doen in een half uur, maar dan moest je wel flink doorstappen en in deze hitte en vochtigheid zakte de moed me een beetje in de schoenen. Gelukkig diende de redding zich aan in de vorm van een lege taxi. Hup, in de taxi gesprongen en binnen een tiental minuten waren we ter plekke. No worries, mate!

In Cullen Bay bleek de catamaran waarmee we zouden varen nog helemaal niet vertrekkensklaar te zijn. “Have some drinks, while I’ll prepare the boat.” Gelukkig waren er heel veel leuke restaurantjes en cafés in de baai en nestelden we ons op een stoel. We bestelden allebei een cocktail: ik een mango daiquiri en mijn vriend een Japanese slipper. Man, dat was een goeie cocktail! Zonder twijfel één van de beste die ik al in mijn leven gedronken heb. Helemaal niet moeilijk om te maken: verse mango, ijs en witte rum en dat alles in de blender samengooien.

Na de cocktails gingen we aan boord. Ons gezelschap bleek voornamelijk uit oudere mensen te bestaan. Van zeeziekte gelukkig geen spoor. De catamaran voer aan een gezapig tempo de zee op. Het briesje aan boord maakte de hitte veel draaglijker en we genoten. We gingen eerst een krokodillenval inspecteren in de buurt van het mangrovewoud, maar die was leeg. Ondertussen maakten we kennis met sommige mensen aan boord: een Hollands koppel waarvan vooral de vrouw het hoge woord voerde en die om de haverklap uitriep hoe gelukkig ze waren dat ze genoeg geld hadden om zich zo’n reis te kunnen permitteren en een Australisch koppel dat er duidelijk ook warmpjes bij zat.

De Hollandse vrouw was echt een geval apart. Als het haar niet aanstond of niet interesseerde, riep ze: “Hou toch op man, zeg!” Ze vertelde dat haar echtgenoot, een neuroloog, in Australië geboren was en hier tot zijn tiende jaar geleefd had. Het was al hun vierde reis naar Australië en ze was toch zo dol op het weer hier, want thuis in Holland was het toch zo’n rotweer. Maar ze zou niet willen verhuizen naar hier, want ze zou haar twee dochters te erg missen. Ze was er ook van overtuigd dat het helemaal niet uitmaakte wie de volgende president van de VS zou worden. Iets waar ik het totaal niet mee eens was, maar ik liet het passeren, het was een pleziertochtje en ik had geen zin in zware discussies. Het getetter werkte me zelfs niet op de zenuwen, integendeel, soms moest ik moeite doen om een glimlach te onderdrukken na alweer een straffe uitspraak. De neuroloog zelf bleek een zeer beminnelijk man te zijn, die opviel door zijn mooie Engels. Voor een Nederlander uitzonderlijk, maar begrijpelijk als je wist dat hij in Australië geboren was.

Nog een straffe Hollandse uitspraak: “Cairns is geweldig! Jullie moeten zeker de botanische tuin doen. Ze hebben daar een mini tropisch oerwoud. Lekker makkelijk, moet je het echte oerwoud helemaal niet meer bekijken.” Ik was even sprakeloos. 😉

Ondertussen had mijn vriend de eerste dolfijn gespot. We zagen hier een daar vinnen opduiken in het blinkende water en al gauw kwam een nieuwsgierig exemplaar langs onze boeg meezwemmen om al die rare mensen eens van dichtbij te bekijken. Een heel fijne, zij het onverwachte, ervaring. Ondertussen zakte de zon steeds lager en konden we genieten van de prachtige kleuren die de hemel ons bood. Als dinner kregen we satés met krokodil, kangoeroe en scampi recht van de barbecue. Mijn satés waren wat aan de koude kant, maar ik moet zeggen dat het mij ontzettend gesmaakt heeft. Ik voelde me helemaal ontspannen.

Al gauw verschenen de eerste sterren en planeten aan de hemel, vergezeld van een mooie maan. We herkenden Venus en Jupiter terwijl we daar met ons bootje dobberden op de golven van de zee. In de verte zagen we de tekenen van een fiks onweer. Klank kregen we er niet bij te horen, maar het lichtspel was absoluut de moeite. De wolken lichtten op van de bliksemschichten, een magisch schouwspel. Jammer genoeg interesseerde de Hollandse mevrouw zich niet zo aan onweders, want ze bleef gezellig verder ratelen, terwijl ik op dat moment liever in stilte had genoten.

De tocht was veel te snel voorbij. Het Australische koppel had ondertussen al helemaal vriendschap gesloten met het Hollandse koppel. Ze nodigden hen en ons uit om nog een kopje koffie te komen drinken in hun appartement met uitzicht op de baai. We gingen akkoord en daar zaten we in een poepchic luxehotel met een kopje koffie en een glas fruitsap in de hand naar een herhaling van een voetbalwedstrijd uit het seizoen 94-95 te kijken, terwijl onze metgezellen herinneringen ophaalden aan oude films en oude muziek. Behoorlijk surreëel.

We bleven niet te lang plakken, want we moesten de dag erop weer vroeg opstaan. We wandelden samen met onze Nederlandse vrienden in de richting van ons hotel. We waren gezellig aan het keuvelen toen de weergoden plots de hemelsluizen open zetten en we een gigantische regenbui over ons heen kregen. Ik was in enkele tellen doorweekt. Het onweer had ons dan toch ingehaald. De neuroloog voer het tempo op om zo snel mogelijk droog en binnen te zijn, maar ik had moeite met volgen omdat de teenslippers die ik aanhad opeens superglibberig waren van al dat water. Slippers uitgedaan en op blote voeten verder gegaan. Niet zo leuk, want de grond was ruw en nog heel warm. Het voelde aan alsof ik op hete kolen liep.

Gelukkig waren we bijna aan ons hotel. We wisselden onze gegevens uit met de Hollanders en namen afscheid. In het hotel ontdeden we ons snel van de natte spullen en kropen we na een verkwikkende douche in bed. Wat een fantastische dag!