Omdat ik tegenwoordig een cursus column schrijven volg, dacht ik, waarom de resultaten van de cursus niet met jullie delen? Het is zonde om ze op mijn harde schijf te laten verpieteren. Dus bij deze. Ter info: ik plaats de originele versie van de column, zonder deze aan te passen aan de commentaren van de lesgeefster.

Op 1 februari 2013 opende het Wereldcafé op een boogscheut van de Oude Markt de pas geverfde deuren. Na enkele jaren in de Bondgenotenlaan een trouw bezoekerspubliek de smaken van de wereld voorgeschoteld te hebben, verhuisde het café naar een nieuwe locatie: residentie Barbarahof. Gelegen aan het Helleputteplein: een schitterende nieuwe plek in de oude stad met ruimte voor een terras en veel gezelligheid.

Helaas, niet iedereen draagt het Wereldcafé een warm hart toe. Neen, een kleine, maar harde kern verzuurde bejaarden die een chic appartement kochten in residentie Barbarahof om hun oude dag in door te brengen, liggen dwars. Het praat- en eetcafé dat dagelijks de deuren sluit om elf uur ‘s avonds is hun een doorn in het oog, een bron van overlast die schorremorrie naar hun deftige buurt brengt. Gespuis dat, godbetert, op een terras een biobiertje of een kop Max Havelaar koffie nuttigt. Of ‘s middag graag geniet van een lunch vervaardigd met producten uit de eerlijke handel. Hoe marginaal!

De bewoners van residentie Barbarahof zijn echter niet van het soort dat bij de pakken blijft zitten. Deze stadskanker moest met wortel en al uitgeroeid worden. Had er iemand misschien een goeie advocaat in de familie? Zij zouden wel eens laten zien hoe mondige burgers dit soort wereldverbeteraars op hun plaats zetten. Dat gepeupel zou wel snel een toontje lager zingen. Weg met het Wereldcafé!

Het slag gepensioneerden dat zich een fonkelend nieuw appartement kan permitteren in het centrum van de mooiste studentenstad van het land, heeft tijd en middelen genoeg om zich heel erg hard op te winden over niks. Hun nachtrust wordt gestoord! Want ja, elke fatsoenlijke mens gaat toch slapen wanneer de zon ondergaat? Hun investering daalt in waarde! En al die nieuwlichterij over verantwoord ondernemen… Zij hebben nog moeten wérken voor de kost.

Twee juridische procedures later waarbij het gezond verstand de verzuring lik op stuk gaf, hebben de bewoners nog niets van hun strijdlust verloren. Er moet toch een redelijke rechter zijn die inziet dat die lelijke gekleurde stoelen een afbreuk doen aan het cachet van hun buurt! Gelukkig kunnen de opbrengsten van hun obligaties en aandelen aangesproken worden om nóg een betere advocaat onder de arm te nemen. Het recht zal zegevieren! De overwinning is nabij.

En zo begint alles weer van voor af aan. En gaat de winst van het Wereldcafé niet langer naar sociale projecten, maar naar advocatenkosten.