Gisteren zijn mijn vriendje en ik naar het verrassingsfeestje voor de dertigste verjaardag van mijn oud-studiegenoot L geweest. D, de vriendin van L was al meer dan een maand bezig met de voorbereidingen. En ze heeft haar plannetje goed kunnen geheim houden. L had totaal niets in de gaten en de verrassing was dan ook compleet toen hij, nadat hij met een smoes door een vriend het huis uitgelokt was, bij het thuiskomen door een hoop vrienden met een vrolijk “Happy Birthday” begroet werd.

Het feestje zelf was ok. Er waren keiveel petit fourkes met marsepein die veel te dicht bij mij stonden. En ja, dan is weerstand bieden aan de verleiding niet gemakkelijk. De gasten zelf vond ik, eerlijk gezegd, een beetje saai. Ik heb wel een paar keer moeten lachen met de gesprekken, maar dan vooral als er herinneringen opgehaald werden aan de kwajongensstreken die ze in vroeger tijden op kot hadden uitgehaald. Helaas viel er over hun huidige leven niet veel sappigs te vertellen. Het leven van werkmensen kan soms frustrerend saai zijn.

Om wat leven in de brouwerij te brengen, ben ik dan maar twee keer (jawel, twéé) met mijn stomme kop tegen de glazen deur gelopen. Ik steek het op de vermoeidheid en het uitgewerkt zijn van de adrenaline. 😉 Laat ons zeggen dat ik alleszins een indruk heb nagelaten op het aanwezige volk én op de deur. Al goed dat ik de meeste van de aanwezigen toch hoogstens eens om de zoveel jaar zie. En hey, zolang er maar gelachen wordt, he. 😉