Sinds gisteren hebben we officieel onze intrek genomen in pension Chez nonkel K. Dat wil zeggen dat we opnieuw moeten wennen aan het slapen met een lawaaierige pc op de kamer. Vannacht dus niet al te denderend geslapen. Nu, de nieuwe omgeving, de stress van de verhuis en het tegen-de-klok-kuisen van onze vorige flat zal daar ook wel voor iets tussen zitten.

Het huis van onze tijdelijke gastheer is zeer mooi: het is volledig vernieuwd, er is veel licht, een mooi terras en het heeft een moderne inrichting die nauw aanleunt bij mijn eigen smaak. Alleen zijn er een aantal eigenaardigheden die ik alles behalve praktisch vind (lichtknoppen waarvoor je je moet bukken om ze aan te knippen, geen handdoekenrek in de badkamer, een zeer chique douche, maar wel eentje met een wankele bodem enzovoort).

Enfin, we trekken onze plan wel, ‘t is gewoon even wennen.

Web 2.0 is doorgedrongen in mijn werksfeer! Dit is het begin van het einde…

Middelmatigheid.

Het is er nog niet van gekomen een verslagje te typen van onze Open Monumentendag in Rotselaer.

‘s Ochtens een beetje uitgeslapen, per slot van rekening hadden we de dag ervoor twee trouwfeesten aangedaan. Rustig ontbeten, wat blogjes gelezen om wakker te worden, beetje fotootjes bewerkt en dan vertrokken voor een namiddagje monumenten kijken.

Omdat ik lid ben van Erfgoed Vlaanderen, had ik de gids voor Open Monumentendag al een tijdje geleden in de brievenbus gekregen. Mijn vriend en ik hadden er bewust voor gekozen om monumenten in de nabijheid van Leuven te bezoeken en in Rotselaer, daar waren we nog niet vaak geweest.

Eerste monument op het programma: Toren Terheyde, een nog goed bewaarde woontoren uit de veertiende eeuw. Het grondplan van deze toren is een Grieks kruis, wat deze toren meteen uniek in de wereld maakt. We moesten een kleine twintig minuten wachten voordat we de toren konden bezoeken, maar dat hadden we er graag voor over. Ongelooflijk dat zo’n toren in particulier bezit nog steeds rechtstaat. De toren is volledig omringd door water en alleen bereikbaar via een klein brugje. Wel jammer dat we de hoogste verdiepingen niet konden bezoeken. Bij de toren bevindt zich nog een oude brouwerij en een aantal bijgebouwen. We konden ook een blik werpen in de privévertrekken van de eigenaar en dat huis op zich kon ook als monument geklasseerd worden. De tijd had er letterlijk stilgestaan (en de kat kon duidelijk goed muizen vangen).

Na Toren Terheyde, was het de beurt aan de Watermolen Van Doren. De huidige turbine in de watermolen werd ingeïnstalleerd in 1902 (!) ter vervanging van de houten molenraderen. Vandaag produceert de molen stroom voor Ecopower. De gebouwen rondom de molen vormen een bont allegaartje en dat geldt ook voor de bewoners (waaronder de molenaar en een biologische boer) die in een coöperatieve vennootschap samenwerken. Op de binnenplaats verkochten de kinderen van de molen wafels en daar heb ik er dan maar eentje van geproefd. 😉

Het laatste monument op het programma was het Bezoekerscentrum van de Hagelandse Wijn. Het bezoekerscentrum bevindt zich in het mooi gerestaureerde neogotische oud-gemeentehuis. Binnen werd wat uitleg gegeven over het productieproces van de Hagelandse wijn en het gunstige microklimaat waarvan gebruik gemaakt wordt om de druiven te laten groeien. Op het eerste verdiep kregen we een filmpje te zien met de mooiste beelden uit het Hageland.

Daarna moesten we natuurlijk even proeven van zo’n Hagelands wijntje. We kregen een glaasje witte wijn uit 2005. De wijn was zeer licht van kleur omdat hij nog niet lang genoeg gelegen had, maar al de vorige jaren waren al uitverkocht. 😉 Het smaakte alleszins. Na ons wijntje besloten we een wandeling in de buurt te maken om die fameuze hellingen van ijzerhoudende zandsteen waarop de druivenranken geplant zijn, met eigen ogen te aanschouwen. Er was een kleine wandeling van 2.8 kilometer die ons ook langs de Steengroeve van de Wijngaardberg en de befaamde stenen muur (een restant van vroegere wijngaarden) bracht. Een fijne wandeling onder een stralend zonnetje. En genoeg rustige plekjes tussen de bomen en wijnranken (allez, dat dachten we toch, want het scheelde niet veel of we waren betrapt).

Na de wandeling zijn we terug naar Leuven gereden en iets gaan eten bij O Fado, een Portugees restaurant in de Parijsstraat. We bestelden een stoompotje van zeeduivel gamba en venusschelpjes. Heel erg lekker, maar ondanks onze grote honger, was de portie veel te groot (of misschien waren die twee cocktails er toch te veel aan). Te veel gegeten dus, naar huis gehobbeld en daar bijna direct in ons bed gekropen.

Een volle maag is niet bevordelijk voor de nachtrust…

“In de strijd tegen internationale terreur (…) moeten respect voor de mensenrechten, tolerantie en respect voor andere culturen het doel van ons handelen zijn, samen met vastberadenheid en internationale samenwerking”, aldus de Duitse kanselier, die vervolgens wees op het belang van democratische en economische ontwikkelingen in crisisregio’s.

Uit de Standaard.

Zat ik op een vliegtuig op weg naar huis na een fijne vakantie in Tunesië. Een dik uur nadat we geland waren, boorde het eerste vliegtuig zich in het World Trade Center. De eerste reactie op IRC was: waarschijnlijk een freak accident, één of andere piloot die met een klein vliegtuigje een stunt wilde uithalen die jammerlijk mislukt is. Daarna kwam het bericht dat een tweede vliegtuig in het WTC gevlogen was. Schok, ongeloof en het besef dat dit géén toevallig ongeluk was. De beelden van de brandende torens, de schade aan het Pentagon, de horror.

De wereld is erg veranderd sinds die bewuste 11 september. Jammer genoeg is hij er niet mooier op geworden.

Jaja, zo’n dag als gisteren, zo mogen er wat mij betreft gerust meer zijn.

‘s Ochtends uitgeslapen, de tijd genomen om lekker lang onder de douche te staan, mijn nieuw kleedje aangetrokken, ontbeten en vertrokken voor een dagje fun in de provincie Antwerpen.

Eerst naar de trouwmis van L en D. L heeft nog samen met mij gestudeerd en we zijn altijd contact blijven houden. L is één van de liefste, zachtste jongens die ik ken en ik ben heel blij voor hem dat hij zo’n lieve vrouw gevonden heeft. De trouwmis was heel mooi en romantsich. Toffe, moderne teksten waaraan je merkte dat bruid en bruidegom moeite hadden gedaan om teksten te vinden die bij hen pasten. Heel de mis was erg ontspannen. Er werd al eens gelachen en bruid en bruidegom schenen geen last van zenuwen te hebben. Mijn favoriete moment: het dankwoord, dat als volgt geopend werd door de bruidegom: “Bedankt, broer, voor het litteken dat je mij bezorgd hebt door mij van de stoel te duwen toen ik vijf was.” :-)) De hele kerk lag plat.

Na de mis snel L en D feliciteren en dan verder naar de trouwreceptie van E en F. Gelukkig was die receptie in dezelfde provincie, want anders waren we nooit op tijd geweest. Even moeten zoeken voordat we de feestlocatie gevonden hadden. Zo’n GPS is handig, maar als je moet beginnen zoeken in een straat zonder huisnummers…

Van alle trouwfeesten en recepties die ik al heb meegemaakt, verdient deze receptie toch wel de prijs van de meest originele locatie. Hapjes eten en drinken in het zonnetje met uitzicht op de Antwerpse haven, omringd door de Schelde, ik heb het nog niet zo vaak gedaan. Alleen mocht de hapjesronddeelfrequentie wat mij betreft wat hoger liggen… Dus u weet waarheen voor uw feestjes (en vergeet dan niet little old yab uit te nodigen).

Een beetje vrolijk van de schuimwijn (allez, ik toch, want mijn vriend was bob) vertrokken we naar het avondfeest van L en D, alwaar we meteen nieuwe schuimwijn en hapjes gepresenteerd kregen. Het eten werd geserveerd in buffetvorm. Deze keer heb ik erop gelet niet te veel te eten, want dat is het risico als er zo’n uitgebreid aanbod is en je van alles wat wil proeven (ok, het feit dat elke gang van het buffet enorm snel werd afgeruimd, zal daar ook wel iets mee te maken gehad hebben).

De rest van de avond heb ik de dansvloer onveilig gemaakt en goeie punten gescoord op de cool chick-schaal, omdat ik als enige meisje tussen een bende ruige mannen stond te headbangen. 😉 ‘t Was lang geleden dat ik nog eens kon dansen, dus ik heb me eens goed uitgeleefd. We zijn er zelfs in geslaagd de DJ te overtuigen Rammstein te spelen, tussen de stereotype trouwfeestnummers door. Alleen Laura Lynn en consoorten heb ik geboycot. Ik ben niet zo’n schlagerfan.

Voor de eerste keer heb ik ook de traditie van het bruidsboeketwerpen meegemaakt. Ik was er bijna aan ontsnapt, want mij vriend en ik waren even een luchtje gaan scheppen en we kwamen net weer binnen toen het bruidsboeketwerpen begon. ‘k Was niet echt geïnteresseerd om tussen de andere meisjes te gaan staan, maar ‘k voelde mij een beetje verplicht door het dwingende gebaar van de bruid. En ja, jullie raden het al, vliegt dat bruidsboeket recht naar mij. Wat moest ik doen? Ik kon toch moeilijk een stap opzij zetten en het boeket op de grond laten vallen? Ik verdenk D ervan expres naar mij gemikt te hebben. Komen mij daar een hoop bomma’s feliciteren, want naar het schijnt trouw je binnen het jaar als je zo’n bruidsboeket vangt. Mijn vriend keek een beetje beteuterd. 😉

Tussen het feestgedruis door is het mijn vriend en ik toch gelukt even weg te sluipen naar een donker hoekje, om aldaar onze eigen persoonlijk trouwfeesttraditie in ere te houden… 😉

Anyway, om drie uur had het zaalpersoneel er duidelijk genoeg van en werd het overschot van de feestvierders vriendelijk verzocht op te krassen. Ik was op dat moment nog niet moe (zat nog helemaal vol dansadrenaline), maar na een rit van drie kwartier naar huis, was ik blij dat ik mijn bedje zag.

En nu ga ik wat monumenten bezoeken.

Gisteren met een vriendin naar La tourneuse de pages gaan kijken. Zeer goeie film. Er wordt weinig gesproken, maar de blikken van de hoofdrolspelers zeggen des te meer. De ganse film is er een onderhuidse spanning aanwezig. Je weet dat het mis zal lopen, maar je kan alleen afwachten wanneer en op welke manier la tourneuse haar wraak zal uitoefenen.

De film bracht me een beetje terug naar de tijd toen ik zelf nog zenuwachtig voor het publieke examen in de gangen van de muziekacademie rondhing. Die sfeer, de oude houten vloeren, de kenmerkende geur van het gebouw, de nerveuze medeleerlingen, de trillende handen voor het optreden, de euforie na een goed solo-optreden,… Mmm, ik mis het wel. Misschien heb ik over een jaar wat meer tijd om mij met mijn instrument bezig te houden.

Na de film zijn we nog iets gaan drinken op ons flatje (de laatste keer) en konden we vanuit het raam genieten van het vuurwerk in het stadspark. Een spetterende afsluiter van een fijne avond.

Krapuul. En meer woorden wil ik daar niet aan vuilmaken.

En ik heb géén examens meer af te leggen en géén papers meer te schrijven. Ik heb gewoon even géén zorgen aan mijn kop (ik kan het amper geloven). De zon schijnt. We hebben deze middag op het werk een leuke receptie gehad. En voor het weekend heb ik twee trouwfeesten en een Open Monumentendag in het vooruitzicht! Mijn weekend kan al niet meer stuk. 😉