Iets te laat vertrokken in Brussel Centraal, maar da’s normaal voor de trein naar Luik-Guillemins. Alles goed, beetje moe. Plaatsje gevonden om te suffen op weg naar huis. Trein rijdt voorbij de Stellakrattenopslagplaats en stopt vlak buiten het station. Geen probleem, dat gebeurt wel vaker, gewoon even wachten tot we het station binnen mogen.
Goed, wachten, wachten… De stem van de conducteur door de intercom: “Gelieve ons te excuseren. Wegens een defect treinstel in het station, moeten we even blijven stilstaan.” OK, geen probleem, ‘k heb een roddelboekje gekocht (my guilty pleasure) in het station, dus ik heb lectuur om mij te entertainen. (Zou Posh Spice zwanger zijn of niet?)
Ondertussen zijn er al wat mensen opgestaan om bij de deur te gaan staan, iets wat ik nooit doe. Ik sluit meestal de rij af, ik heb een hekel aan dat gedrum om als eerste buiten te zijn. Dus ik blijf gezellig zitten. Nog wat later, op lichtelijk beschaamde toon: “Ja, euh, we staan nog steeds stil buiten het station van Leuven, excuses voor het ongemak, wij rekenen op uw begrip.” Er klinkt al wat gegrinnik hier en daar in de treinwagon. Vermengd met berustend gezucht.
Ik bel naar mijn vriendje om te laten weten dat ik iets later zal zijn, dat ik eigenlijk al wel in Leuven ben, maar nog net niet helemaal en dat ik geen flauw idee heb wanneer er opnieuw beweging in onze trein zal komen. Ondertussen deelt de conducteur (ik vermoed bijna met tranen in zijn ogen) mee dat er in tegenstelling tot eerdere berichtgeving, niet één, maar twéé defecte treinen in het station van Leuven staat en dat het hem, echt waar, héél erg spijt. Luidop gelach in de wagon. Achja, wat kan een mens anders?
Goed, na een dik half uur stilstaan, zijn we er dan toch in geslaagd de paar resterende meters tussen ons en het perron te overbruggen. Algemene stormloop naar de deuren. Welkom in Leuven!
En de écht belangrijke mails markeer ik wel om maandag opnieuw grondig door te nemen.