Druk in de weer met de opbouw:

Het thema van dit jaar is Poeske Scherens:

Dit meisje wilde per sé dat ik een foto van haar nam:


Mijn vriend was meteen weg van dit schattig snuitje:

Zo, ‘t is alweer een tijdje geleden dat ik nog eens wat reclame gemaakt heb (doet mij eraan denken dat mijn vriend en ik vorige week in een erg goed nieuw Leuvens restaurant zijn gaan eten, zal ik bij gelegenheid nog wel eens de hemel in prijzen).

Webcomics dus. Vandaag serveer ik u een sneetje Ctlr+Alt+Del gekruid met een snuifje absurde humor en overgoten met een hoog geekgehalte. Qua stijl en thema is deze comic zwaar schatplichtig aan Penny Arcade, maar dat is beslist geen minpunt.

Het ziet er naar uit dat de situatie in New Orleans van kwaad naar erger gaat.

Voor zij die de vele slachtoffers willen helpen:

Bijdrages kunnen via het Belgische Rode Kruis gestort worden op het rekeningnummer 000-0000025-25 met vermelding ,,Katrina”. Voor Belgen die persoonlijke hulp willen verlenen is er informatie beschikbaar op de website van het Federal Emergency Management Agency (FEMA) en het telefoonnummer van FEMA vanuit België: 00-0-202-646-3444.

Net slecht nieuws gekregen. De vader van een goeie vriend en ex-studiegenoot is vandaag plots overleden. Ik ben er toch even niet goed van geweest. Niet dat ik die vader erg goed kende, maar ik heb toch al verscheidene keren een babbel met hem geslagen. Een sympathieke mens met het hart op de juiste plaats. Een hardwerkende landbouwer die hield van zijn stiel. Sinds een tweetal jaar was hij met pensioen. Tijd om na al het harde werk nog wat van het leven te genieten. Tja…

Het is natuurlijk het ergste voor de mensen die achterblijven. Zijn vrouw en zijn twee zonen. Ik vind het verschrikkelijk voor mijn vriend. Het ging net erg goed met hem. Een jaar geleden getrouwd met een schat van een meisje, net een huisje gekocht een nieuwe, uitdagende job. En dan zoiets. Ik weet in zo’n gevallen nooit goed wat te zeggen. Je probeert wel wat woorden van troost te spreken, maar die klinken zo clichématig. Ik heb gewoon laten weten dat we voor hem klaar staan als hij en zijn vrouw heb nodig hebben. Ik vrees dat we niet meer kunnen doen.

En op zo’n momenten besef je weer maar eens hoe vergankelijk het leven is. Dus mensen, geniet ervan, want voor dat je het weet is het voorbij.

Lang, lang geleden, toen ik nog minderjarig was en daardoor volledig en algemeen handelingsonbekwaam (en wat een zalige tijd was dat), was die eerste schooldag altijd iets heel speciaals. Na twee lange maanden van ontspanning, boeken lezen, uitstapjes maken, was ik toch altijd weer blij dat ik terug naar school kon. Blij dat ik mijn vrienden weer terug zou zien, blij dat ik weer wat nieuws kon leren. Van schoolmoeheid heb ik gelukkig nooit last gehad. Mijn moeder was huisvrouw en stond samen met me op, hielp me mijn boekentas maken (ok, in het middelbaar kon ik dat al wel zelf) en zong tijdens het ontbijt “‘t Is vandaag je eerste schooldag…” En ik keek al uit naar al de nieuwe boeken die ik in mijn handen zou krijgen.

Toen ik aan de unief begon te studeren verloor die magische 1 september heel wat van zijn glans. Het werd een dag als alle anderen, opgevuld met examens in tweede zit, thesis, vakantiejob of gewoon vakantie. Doordat mijn broertje toen nog in het middelbaar zat (hij was helaas een iets minder enthousiaste schoolganger dan ikzelf) bleef ik toch nog een beetje verbonden met het terug-naar-school-gevoel.

[einde flashback]

Het heden is echter een heel ander verhaal. Ik zit al enkele jaren in de routine van het leven van de werkmens. Elke dag vroeg opstaan, treintje nemen, centjes verdienen, byebye vrijheid. En die eerste september? Ach ja, het is weer wat drukker op de trein. Op het werk is nu zo ongeveer iedereen terug uit vakantie en d’r ligt wat meer werk op mijn bureau.

En weet je wat het allervervelendst is? Mijn collega’s die één voor één terug uit vakantie komen en na een enthousiaste uitleg over wat ze allemaal gedaan en gegeten hebben, vervolgens de gevreesde vraag stellen: “En hoe was jouw vakantie?” Tja, hoe was mijn vakantie? Welke vakantie? Omdat ik ervoor gekozen heb mijn fulltime job te combineren met een fulltime opleiding, gaan al mijn vakantiedagen op aan blokken en examens maken. En neen, ik heb geen recht op educatief verlof.

Mijn vriend en ik maken tijdens de verlengde weekends wel eens een citytrip, maar het is al meer dan drie jaar geleden dat ik nog eens meer dan een week verlof had. Drie jaar zonder er eens echt tussenuit geweest te zijn. Drie jaar zonder eens echt te kunnen ontspannen. Soms steekt dat wel eens. Maar ja, ik heb hier zelf voor gekozen. Dat ontneemt mij meteen ook het recht om te klagen. En ik ben er mij tegelijkertijd van bewust dat er mensen in minder bevoorrechte posities zijn, die nooit vakantie hebben, die elke dag moeten werken. Kinderen die nooit het geluk gehad hebben om naar school te mogen gaan.

En toch… Als ik al die leuke verhalen hoor van vrienden en collega’s, dan steekt soms het duiveltje van de jaloezie de kop op. Ik wil ook vreemde continenten gaan verkennen! Nieuwe mensen leren kennen, uitheemse gerechten proeven, wandelingen maken door een adembenemend landschap. Maar op zo’n momenten neemt de routine van het dagelijkse bestaan weer de bovenhand en sjok ik verder op de weg des levens. Stilstaan levert niets op, vooruit moeten we.