Nog een paar uurtjes en we zitten in de Ardennen! (Ja, ‘k weet het, het verslag van het vorige weekend is nog niet eens af, maar ik doe mijn best!) Ik heb er alvast zin in. In totaal zijn we met z’n twaalven en ‘t zijn allemaal toffe mensen (kan niet anders, want allemaal nichtjes en neefjes van mijn vriend). Nu alleen maar hopen dat het weer niet te veel spelbreker komt spelen.

Hoog tijd dat we allemaal vegetariër worden, dan kan onze veestapel afgebouwd worden. Totdat het zover is, voeren we ons Bella maar sojascheuten.

Deze namiddag heb ik een presentatie bijgewoond van een zwarte, vrouwelijke computerwetenschapper. Meteen de allereerste keer dat ik iemand tegenkom die deze eigenschappen in één persoon verenigt. En reken maar dat de mannen in de zaal aan haar lippen hingen (het waren dan ook heel sexy lippen). Alleen spijtig dat haar Engels zo slecht was. Ze had haar presentatie beter in het Frans gegeven. Nu moest je echt moeite doen om te verstaan wat voor interessante dingen ze zoal over IPv6 te verkondigen had.

Ok, hier komt dus het verslag van de laatste uurtjes van mijn zaterdagavond. Nog steeds gelukkig door het compliment van onze oud-voorzitter, doe ik mijn ander paar schoenen aan (tja, ik moest nog een heel eindje terugstappen naar het centrum van Leuven), geef iedereen nog een kus en vertrek.

Na een deugddoende wandeling kom ik bij ons appartementje aan en wat blijkt: sleutel vergeten. Nu, dat overkomt mij wel vaker (ik ben nogal verstrooid), maar meestal is mijn vriendje dan thuis of bevindt hij zich ergens in de buurt van Leuven. Nu zat hij dus in Nijle, toch een uurtje rijden.

Daar sta ik dus rond middernacht voor gesloten deur, in het weekend. Niemand in de omgeving bij wie ik even kon gaan aanbellen. En helemaal terugwandelen naar Heverlee zag ik ook niet direct zitten. Dus ik gebeld naar mijn vriendje om mij uit de nood te helpen. En gentleman die hij is, stond hij natuurlijk dadelijk klaar om mij te komen redden. Hij moest er wel zijn role playing buddies voor in de steek laten.

Nu moest ik alleen nog iets vinden om dat uur wachten te overbruggen, want een uur voor de deur blijven staan, leek me maar niks. In een plotseling helder moment herinnerde ik mij dat café de Reynaert niet al te ver van ons appartementje was. Dus heb ik voor het eerst in mijn leven een avond alleen op café doorgebracht, in het goeie gezelschap van twee margarita’s. Troost gezocht in de drank. 😉

Djezus. Onze nieuwe juf zit volgens mij aan de peppillen. Nog nooit zo’n hyperkinetisch mens meegemaakt. Heel tof dat ze het allemaal superinteractief wil maken en alles met handen en voeten uitlegt, maar haar energetische optreden had een averechts effect op mij. ‘k Werd bijna depri van de hoeveelheid energie die onze juf op overschot had. Ik wou dat ik nog zo kon rondhuppelen na een dag hard werken. Sorry, maar na vier uur Italiaans is mijn pijp toch bijna uit, hoor. Veel interactiviteit moet je dan niet meer van mij verwachten.

En jawel, voor de maand september staat de kersverse-babyteller nu op drie. Dat wordt volgende week weer baby’s bezoeken en cadeautjes kopen. En het ging al zo slecht met mijn financiën.

Artikel in de Standaard:

De trein is het meest milieuvriendelijke vervoermiddel, gemeten per reiziger en per kilometer. Het Nederlandse statistische bureau meldde dat gisteren en het wordt ondersteund door gegevens van het Leuvense studiebureau Transport & Mobility.

Meer info: www.tmleuven.be en www.cbs.nl

Dit wetende nemen we die vertragingen er graag bij.

Artikel in de Standaard over één van mijn stokpaardjes. Ik ben al jaren overtuigd van het belang van een begrijpelijk taalgebruik in de IT-sector. Het is misschien eenvoudiger om terug te vallen op je vakjargon, maar daarmee ga je geen zieltjes winnen bij de onkundige eindgebruikers. Op het werk probeer ik hieraan zelf elke dag mijn steentje bij te dragen. Gewoon even de moeite doen om een technisch concept uit te leggen in gewone mensentaal. Alle beetjes helpen om de digitale kloof te overbruggen.

Zaterdagochtend rond acht uur uit mijn bed gestrompeld, rap een ontbijtje binnen geduwd en in marstempo naar de tekenles vertrokken. Thema deze keer: perspectief of de uitdaging van het tekenen van heel veel doosjes… ‘t Was niet zo eenvoudig, want een klein foutje tegen het perspectief en je hebt een tekening die er totaal verkeerd uitziet.

Daarna in snelwandel tempo naar de Panaché in de Tiensestraat om de bestelling broodjes voor de medewerkers van mijn studentenvereniging op te halen. Dit weekend stond namelijk helemaal in het teken van onze studentenvereniging. Stonden op het programma: het evalueren van onze dienstverlening voor de leden, het herbekijken van onze missieverklaring en het verbeteren van onze diensten. Ik had een heel programma uitgewerkt voor zaterdag. En ter compensatie van de heel serieuze zaterdag, gingen we zondag dan naar Walibi. Samen gillen tijdens het overkop gaan, is altijd goed om de groepsgeest te stimuleren. 😉

En omdat er in de voormiddag al druk gebrainstormd was, moest ik de nodige brandstof voor de hersencellen van onze medewerkers voorzien. Ik ben trouwens erg tevreden over de kwaliteit van de Panaché-broodjes. Stipt op tijd klaar, mooi ingepakt, op elke verpakking de naam van het broodje en ze waren erg vers. Mijn zoektocht naar een broodjeszaak die open was op zaterdag heeft dus een gunstig resultaat opgeleverd.

Na nog wat presentaties kwam voor mij het beste moment van de dag. Ik had de twee eerste voorzitters van onze studentenvereniging opgetrommeld om een uiteenzetting te geven over het ontstaan van onze vereniging. Erg interessant om de stichtende leden hun ding te horen doen. En ongelooflijk hoe fel de wereld van de informatica veranderd is op tien jaar tijd. Goed om hier eens bij stil te staan.

Na de presentaties van de twee oud-voorzitters kwam de honger alweer opzetten. Vooruitziend als ik ben, had ik gereserveerd in The Lodge. De reservatie op zich was al een hele bevalling en toen bleek dat ze niet in Brasserie The Lodge de nodige plaatsen gereserveerd hadden, maar wel in de Oude Kantien aan de overkant van het Kantineplein. Nuja, zal me leren af te gaan op de informatie van de Leuven site.

Het eten was lekker, dus al bij al geen ramp. Iets duurder dan voorzien, maar de drank werd betaald door de kas van onze vereniging om de arme student-medewerkers een beetje te ontzien. Heel leuke gesprekken gehad met de oud-voorzitters. En één van de beste complimenten in lange tijd gekregen. De tweede voorzitter noemde mij “Miss X” (in plaats van X de naam van onze studentenvereniging, natuurlijk) en zei dat het toch wel bewonderenswaardig was dat ik mij al zovele jaren voor onze vereniging inzette. Ok, hij was wel een beetje aangeschoten, maar ik was toch erg blij met het compliment, zo blij dat zelfs het in mineur eindigen van de avond, mij niet zozeer kon deren.

Maar daarover meer in de volgende aflevering van dit spannende vervolgverhaal.

En een hoofdletter is hier echt wel op zijn plaats. Het was een supergevuld weekend met tal van activiteiten. Een verslagje.

Vrijdagavond ben ik mijn mijn vriendin T, een ex-studiegenootje, naar de film geweest. We kozen voor l’Enfant van de gebroeders Dardenne. Goed voor een Gouden Palm in Cannes. Een zeer realistische film die mij soms de indruk gaf dat ik naar een documentaire over mensen van vlees en bloed aan het kijken was. Een sterk verhaal, beklijvend in beeld gebracht door zeer geloofwaardige acteurs. Geen zwartwit tegenstellingen, maar lekker veel grijze schemerzones om stof tot nadenken te leveren.

Na de film zijn ze we iets gaan drinken op het terras van de PurPur. T proefde de overheerlijk smoothies en ik waagde mij aan een caipirinha en een frozen margarita (ik had nog niet de tijd gehad om mijn goeie uitslag fatsoenlijk te vieren, dus een beetje decadentie was hier wel op zijn plaats).

T en ik waren gezellig aan de babbel toen er een marginaal figuur kwam zitten op het tafeltje naast het onze. Geen voortanden meer, duidelijk zwaar aan de drank, enfin u kent het type wel. Gelukkig was hij geen kwaadaardige dronkaard. In tegendeel, hij barstte spontaan uit in een dichterlijke lofzag op mijn mooie tanden en mijn mooie haar. En tja, toen wilde hij natuurlijk ook graag weten hoe oud ik was. 😉 Ik was in een goeie bui, dus ik kon er wel mee lachen. Heb hem zelfs enkele keren van repliek gediend. Eigenlijk was hij gewoon een eenzame mens op zoek naar wat aanspraak. Alleen jammer dat hij nogal wat lawaai maakte waardoor het geprek met T iets minder vlot verliep.

Nu, we hebben het niet al te laat gemaakt, want ik had zaterdag nog een zware dag voor de boeg. Het was alleszins goed om nog eens met T onder vier ogen te kunnen spreken. Door mijn drukke bezigheden, probeer ik altijd met een groep vrienden tegelijkertijd af te spreken, maar in groep zijn de gesprekken natuurlijk altijd wat oppervlakkiger. Dus even wat quality time met T doorgebracht.

Lees alles over mijn belevenissen van zaterdag in het volgende stukje!