Toch verbazingwekkend wat een impact een beetje kleur kan hebben. Als ik mij een beeld van WOI probeer voor de geest te halen, komen er automatisch zwart-wit beelden in mijn hoofd op. En om de één of andere reden schept zo’n zwart-wit foto voor mij meer afstand (dit is een volkomen subjectieve gewaarwording). Het lijkt ergens kunstmatiger. Net alsof de foto gedeeltelijk in scène gezet is.

Deze foto’s tonen echter de grote oorlog in volle kleur. En opeens lijken de mensen en gebouwen op de foto’s minder ver verwijderd in de tijd. Een document voor de eeuwigheid. Opdat we niet zouden vergeten.

Juicht volkeren der aarde, want vanaf vandaag is mijn bescheiden blogje nu ook uitgerust met een trackback mechanisme! En zo heb ik toch wel het grootste minpunt van blogspot overwonnen.

Blogspot-bloggers die mijn lichtende voorbeeld (kuch kuch) willen volgen, verwijs ik graag naar de uitleg in het forum van haloscan. Vijf minuutjes werk et voila, ça marche!

Nu kan ik overal broodkruimeltjes achterlaten in cyberspace. 😉

Ach, zalig jeugdsentiment. Hannibal, B.A., Faceman en Murdock, dat waren nog eens helden! Elke aflevering eindigde gewoontegetrouw in een climax van ontploffende granaten en ratelende machinegeweren en toch vielen er nooit doden. Hier en daar had iemand misschien een beetje last van hoofdpijn door een welgemikte uppercut van B.A., maar niets dat niet met een paar asperines op te lossen viel.

The A-team is één van die mythische series uit de jaren tachtig die, hoe verder je ervan verwijderd raakt in jaren, alleen maar beter schijnen te worden. Pure kitch natuurlijk, maar wel zalig ontspannende kitch. En ja, toen ik een tijd geleden in de kranten las dat de acteur die Hannibal neerzette, overleden was, moest ik toch even slikken. Ik dacht dat helden onsterfelijk waren…

Nu, blijkbaar sta ik niet alleen met mijn jeugdsentiment, zoals dit experiment van Dave Coustan aantoont.

Met dank aan de weblog van de standaard.