Yab is weer voor een jaartje officieel gaatjesvrij verklaard!
En blij, natuurlijk.

Zondag was iets rustiger. Lang uitgeslapen, de overschot van de kookkunsten van mijn vriendje opgegeten, en wat gesurft op het WWW om wakker te worden.

Na de middag is mijn vriend (de goeie samaritaan) het meisje van het koppel dat onlangs uit elkaar gegaan is, gaan helpen verhuizen naar een nieuwe (tijdelijke) woonst en heb ik nog wat verder geprutst aan mijn paper. Daarna zijn we gaan eten bij de schoonfamilie en toen was de dag zowat om.

En nu is het maandag en heb ik geen zin om te werken. Denk dat ik even een wandelingetje in Brussel ga maken. 😉

Om nog even in de weekendsfeer te blijven, een korte samenvatting van mijn bezigheden zaterdag. De margarita had nog wat verteertijd nodig tijdens de tekenles, want het ging mij niet zo goed af. Ik had meer zin in babbelen dan in tekenen. Met als gevolg dat ik, buiten die ene potloodtekening, niet veel deftige tekeningen geproduceerd heb. Oh well.

Na de tekenles is mijn vriendje mij met de wagen komen ophalen, hebben we snel wat boterhammen binnengewerkt en zijn we dan met een groepje van acht personen naar Aqualibi vertrokken. Feit: de kleedhokjes in Aqualibi zijn veel te krap voor twee personen! Gelukkig zijn we er toch in geslaagd ons in onze zwemkledij te heisen. De heren in een strak zwembroekje, de dames in een laag uitgesneden badpak (ahum). Helemaal klaar voor een namiddagje waterfun.

De eerste en laatste keer dat ik voordien een (natte) voet in Aqualibi gezet heb, was geleden van ergens een schoolreisje in het tweede middelbaar. In mijn herinneringen was dat bezoekje ondertussen uitgegroeid tot mythische proporties (buiten dan die ene kink in de kabel toen ik bijna mijn geleende zwembrilletje kwijt was). Jammer genoeg zijn bezoekjes aan pretparken spectaculairder als je nog jong en onschuldig ben. Ouder en wijzer (?), bleken de boa’s een pak minder snel dan ik mij herinnerde en de wildwaterbaan was eigenlijk ook maar een softy. Maar oude liefde roest niet. Ook nu was de Colorado (een tocht naar beneden op grote zwembanden) mijn favoriete attractie. En kopje onder duwen blijft een klassieker waar geen sleet op komt. 😉

Zwemmen maakt hongerig en vooruitziend als ik ben, had ik voor ‘s avonds gereserveerd in de Earth Shake in Leuven. Het werd een hartelijk weerzien met de uitbaters en het eten was zoals steeds weer om duimen en vingers bij af te likken. Ons groepje waterratten werd in de Earth Shake vervoegd door vier kiekens met watervrees en er was veel gekwebbel en getater. Jammer van de valse noot geproduceerd door het bitcherige vriendinnetje-van, maar daar zullen we aan moeten wennen, zeker?

Nog een afzakkertje in de PurPur en dan moe, maar tevreden, huiswaarts.

Althans toch volgens de koffiemok van Vlaanderen-Vakantieland die ik vanochtend in het station kreeg. Op zijn minst een beetje voorbarig…

En daarmee zal hij dus ook nooit veroordeeld worden voor de misdaden die hij begaan heeft. Milosevic’ dood is geen goeie zaak voor ex-Joegoslavië en ook geen goeie zaak voor het Internationaal gerechtshof in Den Haag. Men kan zeggen dat Milosevich toch gedeeltelijk geboet heeft voor zijn misdaden doordat hij de laatste jaren van zijn leven in gevangenschap heeft doorgebracht, maar het ontbreken van een definitieve uitspraak in zijn zaak laat toch een wrange nasmaak achter.

Volk over de vloer gehad. Veel gegeten, veel gebabbeld, alleen die laatste margarita was er te veel aan. Met als gevolg dat ik mij nu niet zo fris voel. En ik heb nog een drukke dag voor de boeg. Seffens tekenles en daarna met de mensen van mijn irc-kanaal een verfrissende duik nemen in het water van Aqualibi nemen. Hopelijk helpt dat tegen de kater en het slaapgebrek. 😉

Een nieuwe blogbijeenkomst: BlogCom blogdinner. Gaan of niet gaan?

Ha, da’s één van de voordelen van in Brussel te werken, zie, ‘s middags kan je al eens een langere middagpauze nemen en gaan genieten van een streepje cultuur. Cultuur in de vorm van strijkkwartetten van Haydn en Mozart. Ik heb ervan genoten.

Lang leve broodje Brussel!

Zou het nog in New Orleans zijn?

Via.

En dan te bedenken dat mijn trein vanavond stipt om 17.48u in het station van Leuven was. Waarop ik mij in zeven haasten naar de brillenwinkel begeven heb om nog voor sluitingsuur het splinternieuwe brilletje van mijn vriendje op te halen (een verjaardagcadeautje, ook een beetje uit eigenbelang, want ik was zijn vorige montuur ondertussen kotsbeu).

Daarna zijn mijn vriend en ik wat onbevoegd persoon gaan spelen op de bouwwerf van ons appartementsgebouw. De elektriciteit en de waterleiding lag er ondertussen al, maar ik heb toch zo mijn twijfels of ze de (nieuwe) afgesproken datum gaan halen. Ze zullen alleszins goed mogen doorwerken. We zijn (in het pikdonker, alleen bijgelicht door een gsm en een Treo) helemaal tot boven op het dak geklommen. En het moet gezegd, het uitzicht is geweldig! Jammer genoeg gaan wij op het tweede wonen.

En aangezien je niet elke dag bij valavond op een Leuvens dak staat, hebben we maar meteen van de gelegenheid gebruik gemaakt om dat dak in te wijden. Het mooie uitzicht werkte op meer dan één manier inspirerend. 😉

Wat later belde één van de collega’s waarmee mijn vriend had afgesproken en die wilde dolgraag een rondleiding in ons nog-niet-af appartementje. Zonder gsm en Treo ditmaal, want hij had een staaflantaarn in zijn wagen liggen (échte mannen verlaten het huis niet zonder staaflantaarn!).

Na de rondleiding was het voor mij welletjes geweest. Ik nam afscheid van mijn vriendje en begaf mij (helemaal alleen door de regen en de kou, snif) richting veel te klein huidig appartementje. Onderweg kwam ik nog wat bekenden tegen die voor wat extra oponthoud zorgden. Wat ik niet zo erg vond, want het was alweer een tijdje geleden dat ik nog eens een goed gesprek met beide heerschappen gehad had. En wat doet er meer deugd dan een avondlijk gesprek in de motregen? (Just, kidding, ‘t was echt wel leuk.)

En nu zit ik eindelijk achter mijn bureautje. Tweeënhalf uur onderweg van het station tot ergens centrum Leuven. Toch niet slecht, he?