culinair

Het eerste kerstdiner van het seizoen

Ja, we beginnen er dit jaar vroeg aan. Normaal gezien was het de bedoeling om het grote jaarlijkse kerstdiner met onze vriendengroep een week later te vieren, maar die datum werd vervroegd om wille van onze (ondertussen in het water gevallen) skiplannen. Net als vorig jaar reserveerde ik een apart zaaltje in de Abdijmolen. Het was de bedoeling om dit jaar de recordopkomst van vorig jaar te verbreken, want er waren maar liefst 24 personen ingeschreven. Helaas, het mocht niet zijn: op de dag zelf moest één koppel afhaken wegens ziekte. Het record van vorig jaar blijft dus overeind.

Dit jaar bevond ons gezelschap zich een verdieping hoger in de Abdijmolen, waardoor we van bovenaf zicht hadden op het mechanisme van de watermolen. Natuurlijk konden er zich een paar mensen niet bedwingen om het houten luik in de vloer open te maken en naar beneden te gluren. (Ok, ik beken, ik was één van die mensen.) De avond verliep vlotjes. De formule met de receptie vooraf maakte dat het niet erg was dat er wat speling zat op de aankomsttijden van de gasten die vanuit het ganse land naar Leuven waren afgezakt speciaal voor dit kerstdiner.

Het eten was lekker, maar niet uitzonderlijk. Het gezelschap daarentegen was van de bovenste plank. Zo fijn dat deze traditie al zoveel jaren stand houdt en dat iedereen de moeite doet om deze avond vrij te houden in al die drukke agenda’s.

Dé anecdote van de avond: onze twee vrienden uit West-Vlaanderen waren net gearriveerd toen ze een telefoontje kregen van hun buren om hen te informeren dat de voordeur van hun huis wagenwijd open stond en dat het licht binnen brandde. Even ongerustheid, maar het besef drong al snel door dat dit niet echt de modus operandi van een dievenbende was. De buren zouden even snel poolshoogte gaan nemen. En jawel, tien minuten later kwam het verlossende telefoontje dat alles er op het eerste gezicht ok uit zag. Wellicht was onze vriendin bij het vertrek in de namiddag vergeten de deur achter zich dicht te trekken. Met andere woorden: de voordeur van een huis in een grensgemeente met Frankrijk had van 15u tot 19u open gestaan. Hilariteit alom natuurlijk, gemengd met opluchting omdat alles goed was afgelopen.

De avond was helaas veel te snel voorbij. Zo rond 23 uur maakte het personeel ons maar al te duidelijk dat het tijd werd om op te krassen. Het enige nadeel aan deze overigens prachtige locatie: het is te ver verwijderd van het centrum om achteraf nog samen iets te gaan drinken. Volgend jaar ga ik op zoek naar een nieuwe locatie dichter bij het centrum.

Het menu van dit jaar:

Tartaar van gerookte zalm, kruidenslaatje en mosterdroom
OF
Najaar salade met kwartel, krokant spek, witloof en Luikse siroop
***
Heilbot met bintje aardappel, zure room, veldsla, kerstomaat
OF
Ragout van everzwijn met herfstgroenten en een witloofslaatje
***
Liquid center met ijs van groene thee
OF
Gebak van zanddeeg, appel, crumble en calvadosijs

IMG_8992

IMG_8993

IMG_8995

IMG_8996

IMG_8999

IMG_9002

Mannen die kunnen koken!

Ok, ik weet dat ik het op heel wat vlakken heel erg getroffen heb met mijn vriendje, maar een kookwonder is hij helaas niet (don’t worry, zelf ben ik dat ook verre van). Dus wanneer ik op bezoek ben bij een vriend die echt graag kookt en die de moeite heeft gedaan om een hele feestmaaltijd voor ons te bereiden, geniet ik daar dubbel en dik van. Ik heb onze vriend dan ook verscheidene keren oprecht gecomplimenteerd voor zijn culinaire inspanningen, maar hij bleef er bescheiden bij. Onterecht, want iemand die maar liefst twee verschillende voorgerechtjes uit zijn oven tovert, verdient een dikke schouderklop.

En jawel, dames, hij is recentelijk terug op de markt. Dus waar wachten jullie nog op?

IMG_8971

IMG_8972

IMG_8974

IMG_8975

Decadent verjaardagsfeestje

Een kermis is een geseling waard, zo luidt het spreekwoord. En oh boy, truer words have never been spoken.

Het was inderdaad een memorabel feestje in Brasserie D’Achtste Zaligheid. Twee bon vivant broers die samen hun vijftigste en vijfenvijftigste verjaardag vierden, dat beloofde zeker een culinaire avond te worden. Reden genoeg om een nachtelijke rit naar Leuven te vermijden en een kamer te boeken in B&B Kop en Moor. En jawel, we werden niet teleurgesteld. Het eten was lekker (en overvloedig) en de drank vloeide rijkelijk. Iets té rijkelijk achteraf bezien. Het lukte me na vijf gangen zelfs niet meer om nog een gaatje te vinden voor het dessert en ook de waarschijnlijk overheerlijke dessertwijn moest ik noodgedwongen laten staan. Respect voor de jarige (die tegenover mij aan tafel zat) die met dit alles geen enkele moeite scheen te hebben. ‘t Is nochtans niet dat ik niet getraind ben. 😉

Heel leuke babbels gehad ook en dat ondanks het feit dat we buiten het vijftigjarige feestvarken verder niemand op het feestje kenden. Leuk om interessante mensen te ontmoeten die open staan voor een goed gesprek.

IMG_8934

IMG_8936

IMG_8948

IMG_8949

IMG_8952

IMG_8953

Laat het ons erop houden dat we ons de volgende ochtend bij het wakker worden in onze B&B suboptimaal voelden. Even dacht ik de kater te kunnen bedwingen met het stevige ontbijt van Kop en Moor (uitstekende B&B trouwens), maar de autorit terug naar Leuven was er te veel aan. Ik moest alle moeite van de wereld doen om de opkomende misselijkheid te onderdrukken. Gelukkig bleef het bij misselijkheid en moesten er onderweg geen noodstops ingelast worden.

IMG_8959

IMG_8961

IMG_8962

Ja, ‘k heb de indruk dat ik vroeger dit soort uitspattingen toch nét iets vlotter verteerde… Ik hoop alleszins dat we ook een uitnodiging voor de zestigste verjaardag van onze kameraad mogen verwachten!

Blue eyed boys

Weekends! Tijd voor vriendschap en lekker eten!

Zaterdagavond waren we uitgenodigd samen met een ander koppel bij vrienden hier in Leuven. We werden onthaald op een heerlijk stukje rosbief. Moet jaren geleden zijn dat ik dit traditioneel Vlaams feestgerecht nog eens gegeten heb. Is (wat onterecht) helemaal uit de mode geraakt. Verdrongen door hippere bereidingen en sushi. 😉 Maar het smaakte heerlijk!

IMG_8883

Heel veel respect trouwens voor de wilde plannen van onze vrienden, die binnen een drietal maanden met hun negen maanden oude zoontje naar San Francisco zullen migreren. Een tijdje in het buitenland leven en werken is ook altijd stiekem een droom van mij geweest, maar om de één of andere reden is het er (tot nu toe) nooit van gekomen. Enfin ja, San Franciso schijnt een heel fijne vakantiebestemming te zijn. 😉 Nu alleen nog mijn vriend over zijn VS-aversie helpen.

Zondag was het onze beurt om gastheer en gastvrouw te spelen voor twee bevriende koppels en hun respectievelijke zoontjes. Omdat wij graag onze tijd maximaal in gesprekken met onze vrienden investeren (en ook omdat koken niet onze sterkste kant is), bestelden we een fijne collectie quiches bij Convento Food. Een overzichtje:

  • Quiche met grijze garnalen, paprika en dille
  • Quiche met broccoli, doperwten, mascarpone en pijnboompitten
  • Quiche met zalm en broccoli
  • Quiche met lamsvlees, butternutpompoen en fetakaas

Allemaal superlekker!

Heel grappig ook om te zien hoe verschillend van karakter beide jongens waren. Al zal de leeftijd daar wellicht ook voor iets tussen gezeten hebben. De ene was al een flinke peuter die heel goed wist wat hij wilde (en ook wat hij niet wilde), terwijl de tweede een rustig ventje was dat zich alles liet welgevallen.

PS: De titel is ontleend aan het feit dat al de baby’s die we dit weekend zagen, prachtig blauwe ogen hadden.

Een West-Vlaams weekend

Onze vrienden uit West-Vlaanderen hadden ons en een ander bevriend koppel (met vier jongens) uitgenodigd om op zaterdagnamiddag samen pannenkoeken (met warme appelmoes!) te eten. Omdat helemaal naar West-Vlaanderen rijden voor pannenkoeken er een beetje over is, waren we uiteraard ook uitgenodigd voor het avondmaal. Zes enthousiaste kinderen in één huis, dat betekent veel plezier, maar ook weinig gelegenheid tot een goed gesprek.

IMG_8864

IMG_8868

Na het avondmaal met de overheerlijke home made spaghettisaus namen we afscheid van het bevriende koppel met de vier zonen. Zij hadden nog een hele rit naar het Leuvense voor de boeg. Nadat ook de andere twee kinderen in bed gestopt waren, kwam er eindelijk ruimte vrij voor een gesprek dat niet om de haverklap onderbroken werd. Het was lang geleden dat we daartoe nog de gelegenheid hadden, dus stof genoeg om over te praten. Van zulke momenten kan ik oprecht genieten. Gewoon een lekker glas wijn en fijn gezelschap. Dat we mochten blijven logeren en daardoor de lange terugrit naar Leuven met een dagje konden uitstellen, was mooi meegenomen.

‘s Ochtends slaagden we er zelfs in om min of meer uit te slapen. We genoten van een gezamenlijk ontbijt met koffiekoeken en lieten de zondag genoegzaam verder kabbelen. Het overschot van de spaghettisaus vormde een perfecte lunch en we namen pas afscheid in de late namiddag.

Echt enorm genoten van de extra tijd die we met onze vrienden doorbrachten. Zalig om je ergens oprecht welkom te voelen.

Ladies night out!

Trouwe lezers van deze blog weten dat ik regelmatig een stapje in het Leuvense zet in het uitstekende gezelschap van vijf vrouwelijke collega’s. De data voor deze uitstapjes worden meestal maanden op voorhand ingepland en wie had toen kunnen voorspellen dat één collega verplicht op ziekteverlof moest wegens voortijdige weeën, een tweede zou afhaken wegens een recente nog niet verwerkte miskraam en een derde de dag zelf ziek zou worden. De vierde collega had nog even overwogen af te haken omdat haar oma de dag voordien overleden was, maar had besloten dat ze wel een avondje uit kon gebruiken om haar gedachten te verzetten. Het leven, het is niet altijd rozengeur en maneschijn.

Met ons behoorlijk uitgedunde groepje van drie besloten we toch het op voorhand vastgelegde programma af te werken. We hadden immers afgesproken om onze zwangere collega’s haar verplichte rust wat op te vrolijken. Alsof het afhaken van bijna de helft van ons groepje al niet erg genoeg was, kregen we er ook nog eens een ferme wolkbreuk bovenop. De weg van het werk naar het station van Brussel Centraal moesten we door bijna enkeldiepe plassen waden. Het vooruitzicht om van Wijgmaal station een kwartier door deze regen te moeten wandelen naar het huis van onze zwangere collega stemde ons niet bepaald tot enthousiasme. Gelukkig beschik ik over een fantastische hulplijn, aka mijn vriend, die zo vriendelijk was om aan te bieden ons met de auto van Leuven naar Wijgmaal te voeren zodat wij ongestoord van het aperitief aldaar konden genieten. ‘t Is toch een schatje.

Dankzij de lift van mijn vriend geraakten we min of meer droog bij onze vriendin. Omdat mijn vriend er nu toch was, kon hij ook een aperitiefje meedrinken. Ik zou, denk ik, gek worden als ik enkele weken verplicht op de sofa zou moeten blijven zitten, maar onze zwangere vriendin was (zoals we dat van haar gewoon zijn) helemaal haar vrolijke zelve. Ze had zich niet verveeld en rustig van de tijd gebruik gemaakt om de nodige voorbereidingen voor de nakende geboorte te doen. Blij voor haar!

Na het aperitief namen we afscheid van onze zwangere collega en bracht mijn vriend ons naar het stadscentrum. Gelukkig was het zo rond 20.30u eindelijk opgehouden met regenen. We hadden een tafeltje gereserveerd in de nieuwe culinaire sensatie van Leuven: Baracca. Het zat er stampvol met hipsters, maar het lekkere eten en de toffe plek die wij toegewezen kregen aan het raam maakten dat ik dit detail snel vergat. We probeerden verschillende van de gerechtjes uit die op de kaart stonden. Leuk concept, dat delen met je tafelgenoten. Zo kan je van alles een beetje proeven. Ik ben zelf niet echt een pizzaliefhebber, maar de pizza die mijn collega besteld had, smaakte mij enorm. Eén van de beste pizza’s die ik in mijn leven gegeten heb (wat wellicht niet veel wil zeggen, want ik eet zelden pizza).

Het werd nog een hele fijne avond met grappig momenten, emotionele ontboezemingen en wat weggepinkte traantjes. Het leven zoals het is.

IMG_8850[1]

Dal Pesce Innamorato

Als dat geen mooie naam voor een restaurant is! Al was Dal Pesce Innamorato wel onze tweede keuze nadat ik een telefoontje kreeg van Bistro Lust om onze reservatie af te zeggen. Over het restaurant zelf kan ik kort zijn, aanvaardbaar eten opgediend met charmante knulligheid. Gelukkig maakte het gezelschap van onze vriend veel goed. Het is altijd een plezier om met S af te spreken. Hij loopt over van de interessante theorieën en boeiende ideeën. Een intellectuele reddingsboei in tijden waarin de platte commercie maar al te vaak het voortouw neemt.

De avond sloten we af met een theetje in de Savoye, al waren we bij het afscheid nemen nog lang niet uitgepraat.

Chocolade en porto – a match made in heaven

Ik moet eerlijk toegeven dat ik het programma van Muntstraat goes chocolate een beetje chaotisch vond. Er leken zoveel dingen tegelijkertijd te doen te zijn dat ik het overzicht wat kwijt raakte. Gelukkig belandde er een mailtje in mijn inbox dat er voor mij meteen uitsprong. Een workshop rond porto en chocolade. Dat leek mij een hemelse combinatie dus ik schreef mijn vriend en mezelf als de weerlicht in.

Voor tien euro per persoon kregen we beslist waar voor ons geld: heerlijke porto die bijzonder gul ingeschonken werd in combinatie met zeer verfijnde chocolade. De smaakcombinaties vormende een echter meerwaarde. Heel bijzonder ook om te merken dat na de hele donkere chocolade op het einde ons smakenpalet helemaal veranderd was. De droge witte porto die we in het begin zo lekker vonden, had nu opeens een heel andere smaak die ons veel minder wist te bekoren.

Alleen jammer dat we zo weinig informatie gekregen over porto zelf. Het proces, de rijping, enz. ‘t Is niet dat ik een kenner ben en ik leer altijd graag iets bij. Maar een succes was het zeker! (En ja, we lieten ons verleiden tot de aanschaf van een fles Tawny reserva.)

IMG_8811[1]

IMG_8812[1]

Een beknopt weekoverzicht

Ik blijf maar gigantisch achter de feiten aanhollen op deze blog, dus bij deze een klein inhaalmanoeuvre in de vorm van een puntsgewijs weekoverzicht.

  • maandag 9 november: salsa time!
  • dinsdag 10 november: openingsavond van het holebifilmfestival in de stadsschouwburg. Ik moet eerlijk toegeven dat ik liever wat meer film en minder gepraat had aanschouwd. De roze bubbels na de openingsavond vielen daarentegen bijzonder in de smaak en werden rijkelijk bijgevuld. Hips!
  • woensdag 11 november: vrij dagje voor mij, helaas niet voor mijn vriend. Ik bracht de dag door met het wegwerken van mijn onwegwerkbare fotoachterstand. ‘s Avonds aten we met een vriend tapas in De 3 Tonghen. Heel fijne, ontspannen avond met goede gesprekken!
  • donderdag 12 november: genoot ik ‘s middags van een heerlijke gelaatsverzorging en liet ik mij één of andere ongetwijfeld veel te dure oogcrème aansmeren. ‘s Avonds ging ik voor het eerst sinds lang nog eens squashen met een goede vriend die helaas onlangs zijn relatie op de klippen zag lopen.
  • vrijdag 13 november: klonken we op de zwangerschap van onze vrienden in restaurant Trente en genoten we van het heerlijk verfijnde eten aldaar.